Don’t Worry Amersfoort, 9 juli‘09
Gisteravond om 23 uur thuis gekomen. De bus naar huis kwam in Amersfoort na 2 min er aan. Eénmaal in de trein was de reis vlot verlopen. Om 16.04 uur was die vanuit Londen vertrokken. Aanvankelijk had ik nog even overwogen om, nadat ik mijn zoon en zijn familie een tijdje had kunnen meemaken, een tripje er aan vast te knopen. Maar op het treinbiljet had gestaan dat die niet inwisselbaar was. Nu geloof ik dat ik dat toen verkeerd interpreteerde en dat het om de reductie ging en het een kwestie van bijbetalen zou zijn geweest, maar in de bus van Victoria naar St. Pancras was ik nog niet zo ver in mijn denken.
Voor mijn vervoer in Londen gaat mijn voorkeur uit naar de bus. Voor £ 3.80 per dag (= € 4.50) kan je je eindeloos door de stad laten vervoeren, zo mogelijk van de éne uithoek naar de andere. Ik kijk dan mijn ogen uit en ondertussen rust ik uit van vele indrukken elders opgedaan. Voor mij als oudere wordt er altijd direct door iemand opgestaan, zodat ik verzekerd ben van een zitplaats. Ik probeer steeds op nieuw de plattegrond van de stad met zijn diverse wijken en daarin de verschillende bezienswaardigheden in mijn geheugen te prenten. Het beeld wisselt voortdurend. Allerlei mensen rondom mij en buiten aan mij voorbijgaand. Niet dat ik eindeloos in Londen in de bus zit, maar wil alleen maar zeggen dat ik dat wel erg leuk vind.
Voor de laatste ochtend had ik het Victoria en Albert museum gepland. Ik was er vaak met de bus voorbijgekomen, ’t ligt dicht bij ’t hotelletje waar ik nu voor de tweede keer verbleef.
Ik had het treinticket aangepast aan dit bezoek.
Aan één uur dacht ik voldoende te hebben voor de busrit van hotel naar station, (aankomend had ik er 40 min.over gedaan) en dan nog ’n extra uur om voor ’t inchecken nog wat te drinken en rond te kijken op het nieuwe station. Maar ’t was druk die middag in de stad. Er was al een bus doodleuk aan me voorbijgereden vanaf ’t museum, maar ja…..ik had tijd genoeg.
In ’t hotel nog even wat herpakken en toen op weg. Dat ging vlot, ’t eerste stukje ook. ’t Stapvoets rijden en weer stilstaan begon eigenlijk in Oxfordstreet. Ik zat met veel interesse om me heen te kijken. Een groot verschil met 50 jaar geleden, toen ik er aupair was. Eigenlijk weinig fraais te zien, maar al die mensen hè? Ik raak er niet op uitgekeken, alle nationaliteiten door elkaar. Twee vlotte Engelse dames zaten tegenover mij. Ze hadden gewinkeld in de city. Ze moesten nog verder mee dan ik.
Ik vond het op een gegeven moment tijd worden om uit te stappen. Maar oh nee, zeiden mijn medereizigsters ’t was nog een heel eind. Op een gegeven moment bedacht ik dat loper sneller zou gaan. “Too far to walk” was hun commentaar, maar straks zal het vlotter gaan. “Don’t worry”. Ik zag het niet veel beter worden. In de verte nog steeds een lang stuk volle straat. Wat als ik die trein zou missen? Zou dat ’n extra nachtje Londen gaan betekenen en een duur nieuw treinbiljet?
Toen werd er omgeroepen dat de bus niet verder ging en we allen de bus moesten verlaten. Ik vol zenuwen, pakte onhandig mijn spullen bij elkaar en keek de twee Engelse dames vol wanhoop aan. Wat nu, vroeg ik hen? “Take a taxi” was hun antwoord. Daar stond ik even later midden op de volgepropte straat en voor mijn ogen stond ’n taxi, die de andere kant op ging.” To St. Pancras” bracht ik uit, zonder enig heil van hem te verwachten. Hij knikte. Ik kon het eerst niet geloven. Maar toch…Éenmaal in de taxi stonden de twee engelse dames buiten achter het raampje te gebaren dat ze ook mee wilden. De taxi had zich echter al in beweging gezet. Ik liet het maar zo. Zij hoefden per slot geen trein te halen. Maar hoe zij nu thuis gekomen zijn, zal ik nooit weten. Het is met mij nog allemaal goed gekomen, maar ’t was zeker nog ’n heel eind, ondanks de verkorte weg die de taxi chauffeur kende. We hadden nog een leuk gesprek ook. Eénmaal op het station kon ik direct doorlopen naar de trein, die zich kort daarna in beweging zette.
In de restauratie-wagen ging ik een biertje halen. Heerlijk, daar was ik aan toe. Ik had weer helemaal zin in reizen gekregen. Alleen zolang ze in Zuid Londen wonen ga ik niet meer met de euro star.
Hanneke
———
HJR
Joanne 